Рок-н-рол вечны, таму што ён просты, у ім няма нічога лішняга. Яго рытм пранікае скрозь усе перашкоды. Я чытаў кнігу Элрыджа Клівера - ён піша пра тое, як мурыны дапамаглі сваёй музыкай беламу чалавеку здабыць сябе, зразумець сваё цела. Іх музыка пранікла ў нас назаўжды. Ужо ў пятнаццаць гадоў для мяне нічога, акрамя рок-н-ролу, у гэтым жыцці не існавала. Сіла яго ў нейкім асаблівым рэалізме. Дзіўная натуральнасць рока дзівіць ўжо пры самым першым знаёмстве з ім. Адным словам, гэта сапраўднае мастацтва.